De afgelopen maanden is er niets geupdate op mijn site.  Dit komt omdat ik erg druk ben geweest met het verzorgen van mijn vrouw die hard heeft geknokt tegen haar kanker. Helaas is afgelopen woensdag het onvermijdelijke gebeurd en heeft mijn lieve Clarisse de strijd op moeten geven. Ze is véél verder gegaan dan menselijkerwijs mogelijk was, vreselijk veel pijn heeft ze stoicijns verdragen om toch maar wat langer bij de kinderen te kunnen zijn. Drie weken geleden kwam ze wederom in het ziekenhuis terecht en dat is het begin geweest van het einde, haar lichaam was gewoon op, elke gram die ze had heeft ze gebruikt om te knokken. Steeds verlegde ze haar grenzen, steeds stond iedereen weer verbaasd dat ze het zo volhield. De afgelopen twee weken is ze thuis geweest en heb ik gelukkig de mogelijkheid gehad om haar 24uur per dag te verzorgen wat ook nodig was omdat ze de meeste dagen te zwak en te ziek was om haar bed uit te komen. Af en toe lukte het om nog even in de rolstoel te gaan zitten die ik  voor haar had gekocht en even naar buiten te gaan, of om even anders te kunnen zitten. Afgelopen zondag was er nog een opleving en heeft ze heerlijk buiten in de tuin gezeten, zelfs nog even wat plantjes gesnoeid en heb ik met mijn meiden nog wat mooie foto's kunnen maken van haar. Woensdag laat in de middag heeft onze huisarts geholpen om een einde te maken aan Clarisses lijdensweg, want dat was het de laatste paar dagen echt geworden, Elke keer als ik naar haar keek stierf mijn hart ook een beetje want het is verschrikkelijk als je je geliefde vrouw zo moet zien lijden. De kinderen hebben nog lekker afscheid kunnen nemen van mama voordat de huisarts kwam. We hebben gezegd dat mama een sterretje zou worden als ze dood was. Ik had ze beloofd dat als ze savonds weer thuiskwamen we naar de tuin zouden gaan en daar een ster uit zouden zoeken. Dat hebben we gedaan toen ze savonds thuiskwamen alleen was het helemaal bewolkt. Toen we in de tuin stonden en ik Ambers rolstoel omdraaide zodat ze met haar gezicht naar het huis stond was er in de hele bewolkte lucht één klein gaatje waardoor één ster te zien was. Wat meer een speciaal iets voor de kinderen had moeten worden heeft daardoor voor mij ook een hele speciale betekenis gekregen. Wij gaan Clarisse ontzettend missen.

Rust zacht mama.

Clarisse heeft slechts 40 jaar mogen worden. 

Maandag 5 mei 2014.

Ik mis Clarisse zo verschrikkelijk veel, ik heb er tijden bijzitten dat er helemaal niets is dat me nog kan schelen. De kinderen gaan er grotendeels beter mee om dan ik gelukkig maar die zijn naturlijk nog erg jong. Savonds als ze naar bed moeten of op rustige momenten hebben ze er toch ook wel last van dat mama er niet meer is en dan gaan we naar de foto's kijken van mama en even lekker knuffelen. 

De crematieplechtigheid was heel mooi hoor ik van iedereen. Dinsdag 15 april was de plechtigheid bij Zuijlen in Breda. We hadden heel veel bloemen en bloemstukken gehad ( waar ik iedereen voor wil bedanken ) en ook zijn er vreselijk veel kaarten en brieven gekomen. Voor de crematie hadden we gerekend op ongeveer een 45 tot 50 personen, uiteindleijk zijn er iets meer dan 100 mensen geweest op de plechtigheid. Ik ben zelf heel blij dat ik mijn eigen laatste woorden aan Clarisse zélf heb voor kunnen lezen, dit is echt een van de moeilijkste dingengeweest die ik ooit heb gedaan maar ik kon het Clarisse en mezelf niet aandoen om míjn laatste woorden door iemand anders voor te laten lezen. Lang heb ik ook moeten denken over de muziek , maar ik denk dat ook dat uiteindelijk wel de goeie stukken geweest zijn om te draaien. Sarina en Amber hebben nog een mooie orchideetak op de kist gelegd tijdens de plechtigheid en ook degene die we hadden om alles aan elkaar te praten deed het heel erg goed en netjes. Aan het eind mochten de mensen een orchideetak op de kist leggen die ze later bij het weggaan ook weer mee naar huis kregen, Clarisse hield immers meer van geven dan van krijgen ! Dit heeft een hele hoop erg leuke reacties opgeleverd hoewel de mensen van Dela er in eerste instantie hun bedenkingen bij hadden. 

 In mijn toespraakje had ik ook een gedichtje dat ik zelf geschreven had, ook hierop kreeg ik een hoop mooie reacties, wat dan toch wel goed doet. Het gedichtje was gebaseerd op die éne ster die we gezien hebben op de avond dat Clarisse overleed.

 We zien, donkere wolken,
een zwarte zee.
Een traan in een oog,
en één ster hoog in de lucht.

 Herdenken, zullen wij je vrolijkheid,
de liefde en soms geluk.
 Je lach en je doorzettingsvermogen,
en één ster die aan de hemel staat.

 Ik heb nu thuis een mooi hoekje gemaakt met foto's en wat orchideeën waar straks ook de urn komt te staan.De meiden vinden het fijn om af en toe naar de foto's te kijken en naar het kaarsje dat er altijd brand als ik thuis ben. Ik ben ok druk bezig met van alles uit te zoeken, gelukkig heb ik hierbij véél hulp van mijn broer André. Wat ik zelf moet uitzoeken zijn alle spullen in en om het huis. Clarisse was nogal van het bewaren dus ik ben maar met de makkelijke dingen begonnen als oude papieren ect, maar zelfs dat valt al vrij zwaar dus de kledingkast en andere persoonlijkere dingen zullen nog wel even een tijdje duren voor ik daar wat mee kan doen. Voorlopig blijft dat gewoon lekker zoals het is.

Een waardig afscheid,
een zaal vol verdriet.
De kist, de bloemen en muziek,
maar niemand die je tranen ziet.

Het liefst kruip je weg,
in een hoekje zo stil.
Weg van de drukte,
waar ieder je een hand geven wil.

En dan kom je thuis,
je eigen omgeving, met nu een gemis.
Voor nu is thuis een plek,
waar de t van verdwenen is.

(Michel Spruijt 15-04-2014)

Het bloemstuk van mij,Amber en Sarina dat op de kist lag, een prachtig kunstwerk.
met dank aan de Biedemeijer in Terheijden

Een klein deel van de kaarten en de bloemen die bij ons thuis bezorg werden 

André heeft symbolisch een ster naar Clarisse laten vernoemen !!!!!

Bij Zuijlen, ook hier een hoop mooie bloemstukken. Rechts de orchideetakken die op de kist gelegd zouden worden. Als je ze zo ziet is het een bloemstuk op zich.

Deze twee takken werden door Amber en Sarina op de kist gelegd

Clarisses kist nadat iedereen er een tak op had gelegd 

13 roze rozen. 13 was Clarisses geluksgetal. Deze rozen zijn speciaal gekleurd en daardoor ook uniek.

Ons gedenkplekje thuis, hier komt straks ook de urn te staan. Tussen de foto's bovenin staan twee teksten.
"een mama als jij zal er nooit meer zijn" dit heb ik laten zetten voor de kinderen en daaronder staat
"forever in love" van mij uit.

Vrijdag 6 juni 2014

Wat is het leven toch vreselijk beroerd als degene van wie je zoveel hield er niet meer is. Het is dat ik twee geweldige meiden heb die papa er onbewust doorheentrekken want anders had ik er ook niet veel zin mer in gehad. Volgende week komt Clarisse weer naar huis, dan kan ik eindelijk haar urn bij de orchideën zetten. Ik heb het iedee dat ook dat wel weer een moeilijk momentje zal zijn, net als haar verjaardag 16 mei en onze trouwdag over tien dagen. Als de meiden slapen of naar school zijn snap ik wat mensen die iemand verloren zijn bedoelen met dat zwarte gat waar je invalt. Vooralsnog zit ik voor mijn gevoel ook in dat gat en zie ik nog niet bepaald het licht aan de bovenkant, aan het eind van de dag ben je ook gewoon uitgeput. De meiden gaan er "gelukkig" redelijk goed mee om, uiteraard is er met vlagen ook wel een hoop verdriet bij ze, vooral bij Amber, voor de meiden hou je je dan groot, maar vanbinnen word je letterlijk in stukken gescheurd. Van de week ga ik eens kijken om van de zomer in de vakantie toch "lekker" een weekje weg te gaan met de meiden met hopelijk ook een jongedame als oppas die met Sarina bijvoorbeeld een speeltuin/attractie inkan terwijl ik bij Amber zit, je loopt toch ineens tegen een hop (on)practische zaken aan, problemen die je eerst niet had omdat of Clarisse of ik bij Amber kon zijn en de ander dan met Sarina ergens in kon. 

Een pluspuntje de laatste tijd was wel dat het ziekenhuis na 5 jaar eindelijk aansprakelijkheid heeft genomen. 5 Jaar heeft het geduurd voordat ze nu eindelijk hebben toegegeven dat ze fouten hebben gemaakt tijdens de operatie. helaas heeft Clarisse dat niet meer mogen meemaken wat ik verschrikkelijk vind.

 Donderdag 2 oktober 2014

these wounds won't seem to heal
this pain is just too real
there's just too much that time cannot erase

when you cried I'd wipe away all of your tears
when you'd scream I'd fight away all of your fears
and I've held your hand through all of these years
but you still have all of me

  (my immortal by evanescence)

De afgelopen tijd is er een hoop gebeurd, het is dan ook alweer een tijd geleden dat ik hier iets geschreven heb, maar elke keer als ik er aan begin sla ik weer vast of ik ben gewoon te moe om iets te doen

. In augustus ben ik weer met Amber naar het VUMC geweest in Amsterdam, helaas was de arts die we wilden zien, en waar we ook een afspraak mee hadden, er helaas niet, hebben wij weer uiteraard. Ik zit nu overigens nog steeds te wachten op een uitslag van dat gesprek. We moeten nodig kijken wat we aan Ambers rug kunnen doen, dat loopt met vlagen de spuitgaten uit zo krom als ze soms in bed ligt. Daarnaast hebben de meiden natuurlijk ook nog steeds veel verdriet dat hun lieve mama  er niet meer is, vooral Sarina heeft dat steeds erger de laatste tijd, zeker als er weer eens wat is en ze begint te huilen of te mokken ( meestal omdat ze iets niet mag ) dan wil ze mama terug met als gevolg dat Amber het ook altijd op een krijsen zet. Tegen de tijd dat die twee meiden dan weer rustig zijn heb ik het weer helemaal gehad. 

In de zomervakantie zijn we naar Epe geweest, naar de schaapskooi. Prachting en leuke omgeving voor de kinderen maar één van de slechtste vakantieparken van Nederland helaas. Ondanks dat hebben we wel een hele leuke tijd gehad, mede doordat we ook nog twee dochters van een vriendin meehadden, die hebben voor de meiden een heel groot verschil gemaakt, zo was het veel leuker voor ze dan dat we met ons drietjes gegaan zouden zijn in ieder geval !

Nog een weekje en dan is Amber alweer jarig. 9 jaar word mijn kanjer dan al weer ! Het lastige is alleen om kadootjes te verzinnen voor haar en dan vraagt iedereen natuurlijk ook nog eens wat ze wil hebben, nou ze wil van alles maar ze kan bijna nergens wat mee, en elke keer als je dan wat probeert te verzinnen doet dat pijn, pijn van binnen, in je hart. Maar we gaan er gewoon een leuke dag van proberen te maken, Op woensdag zit ze toevallig door een studiedag op het ODC waar ze dan mag uitdelen ( ze is nu al hyper-entousiast ) en dan donderdag op school uitdelen, dát vind ze in ieder geval alvast geweldig leuk !